Ο Harris έχει δηλώσει πως αυτό το τραγούδι, μουσικά, αποτελεί το αποτέλεσμα της ένωσης δύο ιδεών που αρχικά εξελίσσονταν αυτόνομα η μια από την άλλη και πως το οι στίχοι εμπνεύστηκαν από τις ταινίες “Braveheart” (1995) και “Rob Roy” (1995).
Οι στίχοι του τραγουδιού αναφέρονται στον αγώνα της Σκότιας για ανεξαρτησία και απόσπαση από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η καταγεγραμμένη ιστορία της Σκοτίας ξεκινάει τον 1ο αιώνα Κ.Χ., όταν οι Ρωμαίοι εισέβαλλαν στη Βρετανία και προσάρτησαν το νότιο μέρος της στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία ως επαρχία Britannia.
Ήταν αδύνατον, ωστόσο, να καταστείλουν τις βόρειες φυλές. Για να εμποδίσει την είσοδο αυτών των φυλών στην Britannia, ο αυτοκράτορας Hadrian (76 – 138 Κ.Χ.) έχτισε ένα πελώριο τοίχος που διέσχιζε το νησί από ακτή σε ακτή. Οι Ρωμαίοι βάπτισαν τη γη βορειότερα του τοίχους Καληδονία και τους κατοίκους της “Picts”, από την λατινική λέξη “piclus” που σημαίνει «βαμμένος», γιατί συνήθιζαν να βάφουν τα σώματά τους.
Μέρος του Τοίχους του Hadrian στέκει ακόμα στα σύνορα της Σκοτίας. Κατά τον 5ο αιώνα Κ.Χ., οι Κέλτες πρόσφυγες από την Ιρλανδία, οι λεγόμενοι Σκοτσέζοι, καταστάθηκαν βόρια του Clyde. Οι Σκοτσέζοι ήταν ήδη χριστιανοί όταν έφυγαν από την Ιρλανδία. Τον επόμενο αιώνα, ο Άγιος Columba (521 –597) εκχριστιάνισε τους Picts. Τον 9ο αιώνα, ο ασιλιάς των Σκοτσέζων, Kenneth Mac Alpine (800; – 858 Κ.Χ.), προσάρτησε το βασίλειο της Καληδονίας στο δικό του. Κατά τον 10ο αιώνα, η περιοχή έγινε γνωστή ως Σκοτία. Αφότου οι Νορμανδοί κατέκτησαν την Αγγλία το 1066, πολλοί Αγγλοσάξονες εγκαταστάθηκαν στη Σκοτία.
Έτσι, οι Σκοτσέζοι σταδιακά υιοθέτησαν τον αγγλικό τρόπο ζωής, ο φεουδαρχισμός επικράτησε και οι αρχηγοί των Πατριών έγιναν ευγενείς. Οι πόλεις μεγάλωσαν, το εμπόριο αυξήθηκε και η Σκοτία απολάμβανε περίοδο μεγάλης ακμής. Το 1290, η Μαργαρίτα, η «Παρθένος της Νορβηγίας» (1283 – 1290), διάδοχος του θρόνου, πεθαίνει.
Δεκατρείς υποψήφιοι διεκδικούσαν το στέμμα. Ο Εδουάρδος Α’ της Αγγλίας (1239 – 1307) διεκδίκησε το δικαίωμά του να ορίσει ο ίδιος Βασιλιά και έτσι ο John de Baliol (1249 – 1315) έγινε Βασιλιάς της Σκοτίας. Όταν, ωστόσο, ο Εδουάρδος ζήτησε βοήθεια εναντίων των Γάλλων, ο John de Baliol σύναψε συμμαχία με τους τελευταίους, η οποία διήρκησε 260 χρόνια.
Ο Εδουάρδος εισέβαλε στην Σκοτία, αιχμαλώτισε τον John de Baliol και κήρυξε τον εαυτό του Βασιλιά της Σκοτίας. Για να προσδώσει συμβολισμό στην ένωση, μετέφερε τον αρχαίο «Λίθο της Μοίρας», ένα αμμόλίθο πάνω στον οποίο στέφονταν οι Σκοτσέζοι βασιλιάδες και τον τοποθέτησε στο ναό του Αγίου Εδουάρδου του Ομολογητή, γνωστό και ως Westminster Abbey, κάτω από το θρόνο όπου τελούνταν όλες οι στέψεις των Άγγλων βασιλιάδων από το 1066 και μετά. Οι Σκοτσέζοι εξεγέρθηκαν.
Οδηγημένοι από τον William Wallace (γνωστό και ως “Braveheart”, δηλαδή «Λεοντόκαρδος») (1270;– 1305), ώθησαν τους Άγγλους έξω από τα σύνορα της Σκοτίας, στη μάχη της Γέφυρας Stirling το 1297. Τον επόμενο χρόνο, ο Εδουάρδος επέστρεψε και συνέτριψε τους Σκοτσέζους στο Falkirk. Ο Wallace αργότερα αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε και οι Άγγλοι κρέμασαν τη κεφαλή του στη γέφυρα του Λονδίνου. Σε αυτή τη περίοδο της ιστορίας της Σκοτίας βασίστηκε η ταινία Braveheart.
Το ηθικό των Σκοτσέζων παρέμεινε ακλόνητο και σύντομα βρήκαν νέο ηγέτη στο πρόσωπο του Robert the Bruce (1274 – 1329). Η τελευταία μεγάλη μάχη του πολέμου για ανεξαρτησία δόθηκε το 1314 στο Bannockburn, κοντά στο Κάστρο του Stirling. Εκεί, ο Bruce νίκησε τον ανώτερο στρατό του Εδουάρδου Β’. Το 1328, ο Εδουάρδος Γ’ αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία της Σκοτίας. Στα τέλη του Μεσαίωνα, η Σκοτία παρήκμασε λόγω μιας σειράς αδύναμων βασιλιάδων και δυνατών ευγενών.
Για δύο αιώνες υπήρχε μια συνεχής μάχη μεταξύ του Στέμματος και των Βαρόνων. Οι συνοριακές συγκρούσεις με την Αγγλία συνεχίστηκαν. Ο James Δ’ (1473 – 1513) της Σκοτίας παντρεύτηκε τη Μαργαρίτα Tudor (1489 – 1541), κόρη του Henry Ζ’ (1457 – 1509) βασιλιά της Αγγλίας το 1503.
Όταν ο Henry H’ κήρυξε το πόλεμο στη Γαλλία το 1510, ωστόσο, ο James Δ’ εισέβαλε στην Αγγλία, πέφτοντας «γεμάτος από βέλη» στο πεδίο του Flodden στην τελευταία μεγάλη συνοριαή σύγκρουση, το 1513. Ο υιός και διάδοχός του, James Ε’ πέθανε αφού ο στρατός του σφαγιάστηκε στο Solway Moss το 1542, αφήνοντας το θρόνο στη νεογέννητη κόρη του, Mary Stuart (1542 – 1587).
Εντωμεταξύ, ο Προτεσταντισμός είχε αρχίσει να εξαπλώνεται στην Ευρώπη και στην Αγγλία. Η Σκοτία ήταν ακόμη μια χώρα με επικρατών το Ρωμαιοκαθολικό θρήσκευμα. Η νεαρή του Βασίλισσα, Mary Stuart, βρίσκονταν στη Γαλλία όταν ο John Knox (1505 – 1572) επέστρεψε στη Σκοτία από τη Γενεύη. Ο Knox ήταν ακόλουθος του John Calvin (1509 – 1564), ενός από τους ηγέτες της Μεταρρύθμισης, ο οποίος διακήρυττε με πάθος διακήρυττε τον Προτεσταντισμό. Ο Knox και άλλοι έδιωξαν την Mary Stuart. Το 1560 το Κοινοβούλιο της Σκοτίας υιοθέτησε μια ομολογία πίστεως συντεταγμένη από τον Knox και ίδρυσε την Εκκλησία της Σκοτίας.
Όταν η Mary Stuart γύρισε στη Σκοτία το 1561, αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το θρόνο, φυλακίστηκε και τελικά εκτελέστηκε. Ο υιός της, ο James ΣΤ’ (1566 – 1625), ανατράφηκε από έναν Πρεσβύτερο του Προτεσταντισμού. Όταν η Βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας πέθανε το 1603, ο James κληρονόμησε το θρόνο της Αγγλίας, όπου τον αποκαλούσαν James A’. Έτσι, τα δύο έθνη ενώθηκαν κάτω από την εξουσία ενός Βασιλιά αλλά η Σκοτία παρέμεινε ένα ξεχωριστό κράτος με δικό του Κοινοβούλιο και Κυβέρνηση.
Η Αγγλία προσπάθησε επανειλημμένα να επιβάλλει την επισκοπική μορφή λατρείας και εκκλησιαστική κυβέρνηση στους Σκοτσέζους, οι οποίοι επαναστάτησαν ενάντίων του Charles Α’ (1600 – 1649). Όταν ο εμφύλιος πόλεμος ξέσπασε στην Αγγλία, οι Σκοτσέζοι βοήθησαν τους Πουριτανούς εναντίων του Βασιλιά. Όταν ο Oliver Cromwell (1599 – 1658) εκτέλεσε τον Charles A’ χωρίς να συμβουλευτεί τους Σκοτσέζους, αυτοί όρισαν τον Charles B’ (1630 – 1685), υιό του Charles A’ Βασιλιά, ο οποίος συνέχισε τις διώξεις των Πρεσβυτεριανών.
Τελικώς, αφού ο James Β’ (1633 – 1701) εκδιώχθηκε από το θρόνο, o Πρεσβυτεριανισμός καθιερώθηκε ως η εθνική Εκκλησία της Σκοτίας. Οι κάτοικοι των ορεινών περιοχών έμειναν πιστοί στην οικογένεια των Stuart και το 1715 επιχείρησαν να την επαναφέρουν στην εξουσία. Ο James Stuart αναγορεύτηκε ως James Γ’. Το 1745 στήριξαν τον υιό του, Charles Edward (1720 – 1788), του οποίου η προσπάθεια να καταλάβει το θρόνο έληξε το 1746 με την ήττα των ορεινών δυνάμεων στη μάχη του Culloden από τους Άγγλους. Η παμπάλαια διαμάχη μεταξύ της Σκοτίας και της Αγγλίας έληξε επίσημα το 1707 όταν τα κοινοβούλια των δύο κρατών υπέγραψαν την Συνθήκη της Ένωσης, η οποία συγχώνευσε τα δύο κοινοβούλια και ίδρυσε το Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας.
Τα Highlands, τα οποία αναφέρονται στους στίχους, αποτελούν μια γεωγραφική περιοχή της Σκοτίας με ιδιαίτερο γεωκλιματικό αλλά και πολιτισμικό χαρακτήρα, ο οποίος έχει τις ρίζες του στη κέλτικη γλώσσα gaellic, την κέλτικη παράδοση και φυσικά την πολυτάραχη ιστορία της περιοχής, η οποία πήρε την ονομασία της από τα υψίπεδα που καταλαμβάνουν την έκτασή της.
Από το Ηλεκτρονικό βιβλίο “Τα Μυστικά της Σιδηράς Παρθένου”